دعای کمیل آیت الله طاهری ( شعر ) 2 کتاب 48

رمز راز سعادت

تا توانی حاجتت را با خدا گفتار کن در عمل چون سالکان راه حق رفتار کن

رنج و اندوه و غمت را با خدا نجوا نما راحت و آرامش را گر ندیدی وانگاه شکوا نما

در سحرها چون گدایان با تضرع کن دعا چون دعای نیمه شب بی شک کند دردت دوا

مشکلات زندگی دائم بود در پیش رو صبر را از کف مده باشد خدا مشکل گشا

در تقرّب سوی حق جویی مکن با خود جفا از خودت بیخود بشو وانگه ندا کن یا خدا

تا به خلق ما سوی دلبسته ای هشیار باش زین سبب گردی زلطف و رحمت ایزد جدا

در عبودیت اگر تسلیم حق باشی بدان صاحب قلب سلیمیّ و نهاد با صفا

وعده های حق تعالی مر عباد صالحش جنت خلد است و فردوس برین یا حبّ ذا

با تعقّل سعی کن حل کشف معضلات لیک در هر معضلی تنها بود کاشف خدا

درد بی درمان بود درمان آن ذکر خدا عاقبت در هر مرض بی شک بود شافی خدا

غصّه روزی نخور روزی رسان روزی دهد حرکت از تو بهر روزی لکنّه رازق خدا

از تو کوشش از خدا نصرت بود گرچه افعالت بود در خدمت خلق خدا

مومنا ابیات طاهر را شعار خود نما گر کنی با آن عمل هستی تو محبوب خدا

هوشیاری

عشق به مشغول ز دنیای دون غرّه به آمال و هوای زبون

حال مجال است ترا ای رفیق آخرت آباد نما ای شفیق

مرگ به یک دفعه رسد بی خبر شاغل دنیا نکند جز ضرر

بگذرد این عمر چو آب روان عبرت عاقل بوَد این دل عیان

باب تفکّر به تو باز ست هان فکر نما تا که تو را هست جان

عمر فنا یابد و عقبی بقاء عقل کجا می طلبد این فناء

در مثل دنیا چو تار عنکبوت اینچنین تاری کجا دارد ثبوت

اولیاء الله محو خالقند فارغ از جهلند و حقّ را عامِلند

تابعین نفس، از حقّ غافلند راه ابلیسِ لَعین را مایلند

زرق و برق این حُطام دنیوی می رباید قلب و دلهایِ تهی

ای بسا باشد دلی مَجلای حق آن دلی کان دل بوَد ماوای حق

گر که خواهی دل شود مَجلای حق نور وحدانیّت ترا گردد لحق

حبّ دنیا و مقام و جاه مانع میشود تا که دل با نور حق لائق بقرب حق شود

بندگی کن تا که جانانت کنند در کنار واردان قُرب مهمانت کنند

اینچنین سیری بدون رهنما کی بود ممکن مگر با رهگشا

رهگشا قرآن و عترت حتم شد از خدا بر بندگانش ختم شد

طاهری گر طالب سیری چو سیر صالحین تابع قرآن و احمد باش و آل طاهرین

ملک انسان حیوان

روایت از امیرالمومنین

باز گویم وصف خَلق ما سوی بر سه قسم آیند اوصاف قوی

در ملائک خلقت عقل است و بس در بهائم شهوت بَطن و هوس

جمع هر دو در بنی آدم بوَد زین تجمّع شُهره در عالَم بوَد

طاعت حق در مَلَک فطری بوَد در چنین خلقت ز حق سرّی بوَد

در مَلَک راه گُنه مسدود هست چونکه او در بندگی محدود هست

لیک حیوان فطرتش شهوت بوَد در غریزه شهوتش اُسوَت بوَد

شهوت جنسی و بطنی خوی اوست لانه شهوت سرای و کوی اوست

در مَلَک یک بُعد آنهم عقل هست بندگی حق مراو را سهل هست

در بهائم نیزیک بُعد است و بس منحصر باشد در او بطن و هوس

آدمی با هر دو بُعد ایجاد شد سرّ حق در حق او ایفاد شد

گر که انسان عقل را پیرو شود در عمل اخلاص را پی جو شود

چیره بر نفس و مسلّط بر هوی از ملائک بی شک آید مرتقی

با تاسّف گر بعکس آرد عمل عقل را منفیّ و خواهان ضَلَل

از بهائم پستر بَل هُم اَضلّ لا جَرَم این است پایان عمل

طاهری توفیق گر گردد رفیق قُرب حق می باید و شُرب رحیق

شعر دعای مُجیر

خداوند رحمت ، خداوند غافر پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

منزه تویی، برتر از هر چه هست پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

کریمی رحیمی به ما بندگان پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

به عالَم تو مالک به هستی تو سلطان پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

به عِلوی تو قدّوس و سِفلی سلام پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو ایمَن کُنِ خائفان و شهود عوالِم پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو با اقتدار و عزیز و جلالت پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

سزد کبریایی ترا و بزرگی ترا پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

منزّه تویی خالق ما سِوی پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

قضاها و تقدیر، از تو عَیان پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو ای هادی و باقی و لایَزال پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو بخشنده ایّ و تو توبه پذیر پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

گشایندهی باب رحمت تویی پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

ز تو خَلقِ عالَم در آسایشند پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو مولای مایی و سیّد به عالَم پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

نگهبان خَلقی ، قریبی به ما پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

سر آ غاز هستی توییّ و سر انجام کار پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

خدای منزّه ، حمید و مجید پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

بذاتت قدیمی، به شوکت عظیم پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

غفوریّ و نعمت دِهِ شاکران پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

گواهی و ناظر به خلق به هستی پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو بخشنده ای و تو مهربان پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

به امر تو از قبر خارج شویم پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو ای وارث عالم هر چه هست پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

حیات و ممات همه دست تو است پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

مبرا تویی ای رفیق شفیق پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

انیس من مونس من تویی پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

چه زیباست هستی همه ز تو زیبا پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

نهانی به کنه و بذاتت قدیم پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

پرستش به دنیا و عقبی تو راست پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو بخشنده ای بی نهایت تو مافوق سطوت پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

پذیرای ذکری پذیرای شکری پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

تو بخشنده ای بی تقاضا گواهی به ظها پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

پناه بی پناهان بزرگ بزرگان پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

به هستی عالم تو سایق تو لاحق پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

به رتبت بلندی به وعده تو صادق پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

شکافنده نور و ظلمت زدایی پناهم بده از عذاب و بگیرم تو دست

علم و جهل عالم و جاهل

شب تیره چون تار گیسوی یار شب تیره تر از دل نابکار

شبی تیره چون ظلمت قلب جاهل شب تیره تر از دل تار غافل

به چشمم نه خواب و به جانم نه حال به نطقم نبودی توان مقال

چرا جاهل خصم عالم شود که خون جگر رزق عالم شود

که ناگه رسیدم سروشی به گوش که گشتم در این لحظه مدهوش هوش

بگفتا که ای طاهری غم مخور زین نمط پریشان مشو زین شراب شطط

سواء علیهم ءَ اَنذَرتَهُم سواء علیهم تبشّرتهم

خصیم است جاهل به عالِم ز جهل و یا از غرور و یا نقص عقل

برآیات قرآن چنین گشته نازل مساوی نباشند عالم و جاهل

چو عظمی مصیبت بود گر چو جاهل مصرّانه در جهل خود گشته عامل

چنین جاهلی را خدا وعده داده جهیم از برایش مهیا نهاده

فراموش کرده خدای قیامت از این رهگذر شد نصیبش هلاکت

هر آنکس که عُقبی به دنیا فروشد حمیم جهیم عاقبت او بنوشد سخن بس نما و حذر کن و اعرض عن الجاهل العامل ثم اعرض یقین دان که این جاهل خصم از کین ندارد به جز مقصد ضربه بر دین مگر تو نبودی که از ضعف مال رخت زرد بود و نه قوه نه حال کنون مال و مکنت بسی از هزار ولیکن فراموش کردی تو پروردگار

جاهل و عالم

چونکه بی نظمی قرین نظم شد جاهلی با عالِمی در رزم شد

جاهل از جهل و غرور و نخوتش نفس او هالِک شدی از ظُلمتش

چهره جاهل عبوس و غلب بود باطنش فضّی غلیظ القلب بود

در کلامش عفت و شرم و حیا صفر بودی از ادب بودی رها

عالم از شرّش نبودی در امان عالَمی از غصّه بُد او را نهان

صُنع صانع جمله زیبا و نکوست حُسن ها در عالَم هستی از اوست

زشتی و تاریکی و جهل و عِناد کلُّها یَصدُر یقینا مِن عِباد

اَلغَرَض این قصّه گر افشا شود لا جَرم هادِی الضَّلَل رسوا شود

از خدا خواهم توفیق عمل هم مصون مانم از جهل و ضَلَل

طاهری این غصّه ها در دل نهاد تا که گردد کشف آن یَومُ المَعاد

دم فرو بندم ز طیف کلام شِکوه ها دارم از این سوء الحرام

اِنَّما اَشکو اِلیَ الله الجَزَن نزد او واضح بود سرّ و عَلَن

ما و من باشد حجاب اندر حجاب حبّ نفس آرد عتاب اندر عتاب

طاهری از ما و من در گزین الحَذَر یا نفس من سوء القرین

شخص محشور است با اعمال خویش باقی است آنچه فرستاده ز پیش

باز گو از من تو ای باد صبا نزد جاهل عاقبت گردی فنا

تا به کی بر مال و ثروت غره ای دل به این دنیای فانی بسته ای

ظاهری پر چهره از ورد و ثنا در جماعت ذاکر ذکر و دعا

لیک در اعمال اخلاصت کجاست؟ خود نمی دانی که کردارت ریاست؟

طالب شهرت اسیر نفس دون غافل از این باطن خوار و زبون

آنکه در اعمال او اضلال هست گر به ظاهر واجد اجلال هست

در حقش فرموده رب العالمین خاسر ست و گمره ست و اخسرین

دقت بیداری و هشیاری رسید نوجوانی رفت و پیری سر رسید

خاضع و خاشع به دربار خدا از گذشته توبه کن، کن التجا

بس بود تکثیر مال و حبّ و جاه مرگ نزدیک است و گاه ا نتباه

المساجد کلّها لله فرموده خدا لیک جاهل مسجدش باشد هوی

آنکه باشد شافع روز قیامت ممکن است خصم گردد بنده را والله کاری مشکل است

وای اگر جاهل تظاهر در نماد دین کند ساده لوحان را خموش وغافل بی دین کند

ظاهرش چون مار پراز خط و خال باطنش از زهر باشد مال مال

مشتبه گردد بسی احوال بر اهل زمان شبهه ها مستور آید در حجاب و در نهان

جاهلان ابهام در شبهه بود معمولشان عالمان در شبهه ها محتاط بودن شانشان

قال مولانا امیرالمومنین روحی فداه وقعه ای پر خاطره الّا رسد لطف اله

بر سه چیز آید قیامت آشکارا این خطاب در حلال آید حساب و در حرام آید عقاب

در خطاب سومین در موقف یوم الحساب عاملین شبهه را آید شنیدن العتاب

طاهری با عجز گوید ای خداوند کریم رحم کن بر ما قیامت یا کریم و یا رحیم

قلب سلیم

مومن اگر دل به خدا بسته ای شاد باش در عملت با صلحا توام و همگام باش

نفس بداندیش را خوار و زبونش نما عقل خدا داده را راهنمایش نما

عقل سلیم است عطا بخش حق فکر تعقل نما تا که رهی راه

صاحب عقل سلیم بندگی حق کن با عمل صالحش بهشت ماوی کن

تابع پروردگار مطیع عقل سلیم سرکشی نفس را بدان که گشته رجیم

فریب دنیا مخور دل برد ازین زخارف ذلیل کن هوی را کسب نما معارف

بندگی حق بود وظیفه هر بشر عاقبت طاغیان بود سراسر به شر

تمامی انبیا جمله همه اوصیا خدای واحد بود دعوتشان بر ملا

مرگ بود پیش رو غره به دنیا مشو عشق به دنیا مبند راه خسان راه مرو

روزی تو با خداست طیب و طاهر بود لطف خداوند هست برهمه ظاهر بود

سعی نما در ره کسب حلال خلط حلال و حرام عاقبت آرد ملال

روز می گذرد مثال آب زلال عشق به حق آب حیات است

احمد و حیدر علی بر سر کوثر بداد از سر لطف و عطا مژده دیدار را

عترت و قرآن بود راهنمای بشر رحم خدا باشد و رسالت است این خبر

طلب نما از دل و جان ای عزیز جنت و و ماوای آن حور و قصور لطیف

لذت دنیا کجا لذت عقبی کجا آخرت آباد کن تا که بیابی رجا

رحمت حق واسع است نعیم آن دایم است نیک و بد بندگان به کل آن عالِم است

در شب و روز و سحر دست دعا باز کن مغفرت و رحمتش از دل و جان یاد کن

ملتمسانه بگو خدا منم بنده ات ذلیل دربار تو بنده ی شرمنده اتببخش بر من گناه عطا نما یک پناه خاصه طاهری است تا که ببخشی عصی

امام خمینی و انقلاب اسلامی

اَحیَ الامام محتوی الاسلامی قارَنَهُ حقائق الایمانی

بِایده ِ و اَیدِ ملّت ِالایرانی قد جُمِعَ الاسباب غایَهَ الاَتقانی

وَ فَوقَ کلّها ارادهُ الرّبِّ حُتم سلطنت الاغیارد وما قد خُتم

حَمدا و شُکرا دائما لِلباری مِن هذِهِ الموهبه الاعطایی

نَصُّ کتابِ اله نصره الابراری و هکذا قول النبی و آله الاطهاری

قَطعُ یَدِ الکُفّار وَ الاشراری و قَلعُها مِنَ الصُّحور وَ البَراری

مکائد العدو قد زاولت و کَسرُ ظهر ها و کید ها ظاهرت

بقیه السیف ستفنی عاجلا الی عذاب النار آت راحلا

ما کان فی الحاضرِ مِثلُ الِامام متکئا فی الثوره الی الاله الامام

انقلب ینقلب انقلاب التهب یلتهب التهاب

مضی لحمد اله بالعافیه یدوم بالیسر الی العاقبه

سینجلی مقاصد الامام فی الاتیه علی ید الامام حجه الباقیه

اَلطاهرُ الزّکیّ خاتمُ الرُّسُل و آله الاطهار هادی السبل

عونا لِثَورِنا الی ظهورِ الحُجَّه ثَمّ َکلام ِالطاهری رافعا لِلغُصّه

خرم آن روز

خرم آن روز کزین غمکده پرواز کنم سوی جانان روم و درد دل آغاز کنم

گویمش دوری از قرب بحق کشت مرا گفت خاموش که این آب حیات است ترا

گفتمش عمر برفت و اسفش ماند مرا گفت کِی بنده من آمدنت از تو لقا ا ست مرا

پشت کردی بجهان روی به ما آوردی از بد حادثه رستی ز فنا رو به بقا آوردی

گفتمش دست تهی هست مرا از اعمال گفت با این همه نومید مشو از احوال

تو که دلبسته مایی چه غمت از آفات غم مخورگر عملت دور بود از عاهات

تو که دل بسته نبودی بزخارف و نعیم چه هراس است ترا از غضب و نار جحیم

طاهری راه رسیدن به نعیم ابدی مفتوح ست نکند گام نهی بر سر راهی که ترا مقبوح است

در وصف امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف

فرض علی الذّاکر و الحامد دعاء خیر سیّد القائد

حام لشرع لجده المصطفی مقتدیا بسیره المرتضی

سمی باسم خاتم الانبیاء متّصفا به خاتم الاوصیاء

امامنا امام ثانی عشر قائمنا قائم کل البشر

یوصف فی الماثور حق جدید علامه و علمه لا یلید

سرّ الاه حجه المعبود کلام حق کلامه المحمود

هادی و مهد الامم جمیعا مغیثنا زین شرف رفیعا

یظهره الله بسیف شاهر ینوّر العقل بنور الباهر

بالقسط یحکم قائم المنتظر یعرف فی الارض بعدل المشتهر

و الله لا یخلوا الارض من حجه یطهر الارض من الشرک و من ظلمه

هو المعد لقطع دابر الظلم و من یشابه ابه فما ظلم

منتظر لیستقیم العوج و لو ملازم بخوفی اللجج

المرتجی لان یزیل الجائر خصیمه الیوم ذلیل خاسر

ذخیره الله لتجدید السنن اطاعتا من الاه ذو المنن

اعاده المله و الشریعه تجری به بسط ایده الشریعه

مئمل الاحیاء للقرآن مکمل الحدود فی الفرقان

محی معالم الدین و اهله منجی المعارف شرعه من دسه

حامی الشریعه قائد المتدین قاصم ظهر شوکه المعتدین

هادم شرک القوم و المشرکین تخلوا الاماکن من الملحّدین

الطّاهری یدوم عمره بخدمته و یرتجی بانها مقبوله بحضرته

در وصف امیر المومنین علی علیه السلام

هیهات هیهات اَن یَاتی الزّمانُ بمِثلِهِ فی البَیت مَولودِه فی الدَّهر جَلَت فیه عدالته

وَلَدتهُ اُمّه فی البیتِ العَتیق مُکرّما ضَیفُ الاِله مع اُمّهِ فَنِعمَ الضّیافه

اطعمَها من مائده السّماء فکیف ما ثلاثه ایّام واحتُرِسَت فنعم الحَراسه

تَکلَّمَ فی بَطنِ اُمّهِ صیانَتُها مِن الحَزَن و الله حافظُها فی البیتِ فنعم الحفاظه

اَنعَمَها بمولود لیس کمثلهِ وَلَد حَولهُما الملائکه فرحا فنعم العِنایه

سمّاه ربهُ باسم العَلیّ مُنتخِبا من اسمه العَلی مفتخرا فنعم الکرامه

فازت بفیض العظیم فی البیت فاطمه ما کان مثلها فی الدّهر مثل فی الشباهه

الله یصطفی من شاء للنبیّ وصیّه من قبل آدم اَلفَین و فی الغدیر علانیه

ما کان الّا علیُّ امیرُ لما سِوی نصّ النبیّ لیوم الغدیر للعَلیّ ولایه

واحسرتا لمن تخلّف من بعد ولایته بعد الغدیر هم غاصبون الحقّ العلیّ بعد النبیّ خلافه

لا یُقبل العباده من دون حبّه و ولایته انّی رجوت بِکِلتَیهِما یوم النُّشور شفاعه

طابت ولادته طَهُرت سَریرته فوق العُلی مناقبته

لله شهادهلایمکن الوصول للعقول بهُوّیّته للطّاهری فی امامته رساله و کتابه

نمی از یم ( شعر از دعای کمیل

از خالق هستی من درخواست کنم رحمت آن رحمت گسترده لا حد بود از وسعت

سوگند به نیرویت غالب به همه عالَم خاضع بَرِ آن نیرو هم عالَم و هم آدم

در عوالِم هستی زیباست ترا عزّت در کون و مکان باشد وجود تو علّت

غالب به همه اشیا شان جبروتیّت شایسته ی فرمانی حقّ ملوکتیّت

سرشار همه عالَم از بزرگی خالق در پرتو سلطانش آفاق همه زاهق

از بعد فناءخلق باقی ست به ذات او گر ازل نبوده خلق او بوده به ذات ...

با علم محیط خود عالِم به همه عالَم با نور مضیع او روشن شده این عالَم

یا نور و یا قدوس یا اول و یا آخر یا ظاهر ویا باطن از کون مکان برتر

با تضرّع و زاری با قلب حزین و زار خوانَمَت به اسمائت یا غفور و یا غفّار

واویل ز عصیانی جراءت بکند انسان زین باره سبب گردد زائل شدن احسان

اقسام گناهان را بندگان شرمنده برخویش روا دارند زین کار سرافکنده

چون خدای بخشنده حال این خَسان بیند او صبر کند اوّل وانگه گنهش بخشد

شرط است دراین غفران تائب شدن عاصی تا آنکه فرود آید آمرزش رحمانی

واویل ز عصیان ها تیره می کند دل را پژ مرده کند آنر چون فصلخزان گل را

بر بنده بود لازم ترک همه حُرمت ها عِطیان به واجب ها فرض است بر انسان ها

گفتار علی باشد در ضمن مناجاتش غفران طلبدت ازحق در عرضه حاجاتش

آثار گنه شوم است پرهیز از آن واجب رغبت منما بر آن واویل برآن راغب

دستی به دعا بردار با خالق خود برگو بخشای من عاصی شرمنده ی از هر سو

گاهی گنهی کردم آثار بدش این است چون پرده عصمت را پاره پاره زان دیدم

تا آنکه فرود آمد پاداش گناهانم از هر طرف نقمت کوبنده و جانکاهم

تغییر نعم آرد عصیان بنی آدم نصّ آمده از قرآن وز محمد خاتم

باخطاب ادعونی استجب لکم از حق گسترده رجاء عبد منقطع شود از خلق

گر حبس دعا باشد لبیک کجا آید با ندامت و توبه لبیک بکار آید

پس رفع موانع کن وانکه بدعا رو کن در دعای خود غفران فحص و جستجویی کن

گر گناه پیشینه یا قطع امید عبد واقع شود از خاطی توبه اش علاج درد

دستی بدعا بردار با خدای خود برگو نادم زعمل باشم با شنیدن توبوا

مادام بگو یا رب اغفر گنه عبدت رو به درگهت کرده با تضرع و ذلت

نزدیک نشوم با تو با ذکر و ثناء تو با شفاعت احمد هم با اجابتی از تو

بخشای به من یا رب تا قرب ترا بینم شکرانه کنم نعمت تا عطاء تو یابم

این عبد ذلیل تو هم خاضع و هم خاشع از تو مسئلت دارد یا ناظر و یا سامع

نادیده بگیر از من یا رب گنه سالف تا آنه کنم ماوی تحت ظلک الوارف

راضی به قضایم کن یا رب آنچنانم کن هم راضی و هم قانع هم اهل جنانم کن

من دست تهی دارم کسر بندگی دارم در وقت دعا کردن خجلت زدگی دارم

یا رب چه کند این عبد زین فقر و ازین فاقه صبر از کف او بررفت تو عطا کن چاره

جز نصرت تو گیرد بلکه دست این عاصی شاید که شود هشیار از لطف تو این ناسی

فرمان مطاع تو فوق همه فرمانها تسلیم به امر تو فرض همه انسانها

فوق است مقام تو اعلاست علو تو منفی است مقام عبد در پیش مقام تو

حب تو بود غالب عشق تو بود لامع حاجات مرا قاضی نجوای مرا سامع

حاکم به جهان هستی آرامش دل هستی من ندانمت چونی آنچنان که هستی هستی

جز تو نبود غافر یا رب چه کند مُذنب از وحشت عصیانش ترسان بود و ملهب

اقرار کنم یا رب بر گناه و تقصیرم بر ظلم به نفس خود هم ز سوء تدبیرم

نادیده گرفتم من این لغزش اعمالم مانع تقرب شد این قبیح افعالم

در شان کرامت کی این عبد بود لایق سر بزیرم ای منعم شرمنده ام ای خالق

خوف دو صفت دارد مولای علی بر ما تابع هوی بودن طول آرزو در ما

آل عصمت اطهار بی رغبت بر دنیا تابع هوی بودن طول آرزو در ما

دنبال هوی رفتن جلب آرزو کردن فتح باب نار است و ابواب جنان بستن

نفس است هوی سرکش آمال بود بی حصر بر باد دهد عمر و دریافت بگردد خُسر

دنبال هوی رفتن راه حق کند مسدود طول آرزو باعث آخرت کند محدود

گر سوء عمل یا رب مانع دعا کردن بیچاره بود بنده در عمر رها گردد

گر گناه من فاحش یا که در نهان باشد غفاری و ستاری از تو در عیان باشد

در عقوبت عاصی تعجیل ندارد رب اِمهال دهد او را بلکه یابد او مَهرَب

از جهل بود عصیان غفلت آورد نسیان این جاهل غافل را هشیار کن ای رحمان

سوء فعل من یا رب یا دوام تفریطم یا جهالت و شهوت بسته راه تطهیرم

در رافت تو یا رب شامل بشود من را از تیه ضلالت من بیرون ببرم خود را

حاکم به جهان هستی حاکم نبود جز من فوق ما سوی هستی برتر نبود جز تو

واجب الوجودی تو ماسوای تو ممکن یا عالم و یا قادر یا محیط و مومن

من معتقدم یا رب غیر از تو ندارم کس طاهر چه روا گفتی گفتار همین و بس

گفتار علی باشد در ضمن مناجاتش غفران طلبد از حق در عرصه ی حاجات

آثار گنه شوم است پرهیز از آن واجب رغبت ننما بر آن واویل بر آن راغب

دستی بدعا بردار با خالق خود برگو بخشای بر این عاصی شرمنده ام از هر سو

گاهی گنهی کردم آثار بدش دیدم چون پرده ی عصمت را پاره پاره زان دیدم

حاکم به جهان هستی نبود ز کسی ممکن در حکومتت غالب هم محیط و هم مومن

من از چه کسی جز تو رفع همّ و غمّ خواهم از شدائد احوال جزتو به چه کس نالم

از دشمن خود شیطان وز شرّ هوای نفس چندان نهراسیدم تا شدم اسیر نفس

بدترین منم از خلق در بحر معاصی غرق با عبد فراری من یک گام ندارم فرق

اقرار کنم یا رب کز حدود فرمانت سر باز زدم اینک این حقیر و الطافت

قَد اَتَیتُکَ یا رَبّ با این همه تقصیرات گر چه حق بود کیفر یا ورود تنبیهات

بر در گهت آرم من اظهار پشیمانی در باز نما بر من چون رحیم و رحمانی

ای سرور آگاهم از ظاهر و پنهانم مخفی نبود از تو راز دل و گفتارم

در وقت سخن گفتن کَلّ است لسان من در راز و نیاز دل شرمنده نهان من

هم قال و مقال من هم راز و نیاز من حمداست و ثنای تو ای کهف و پناه من

من منیب و مستغفر هم معتذر و نادم هم مقر و مذعن بهر تو به من قادم

نا یافته ام مفزع تا روی به او آرم جز درگهت ای خالق با قلب حزین نالم

یا رب تو قبولم کن باب رحمتت بگشا در مُضیف خود لطفی بر ضَیف خودت بنما

رحمی بنما یا رب بر ضعف من مسکین گر چه من خطاکارم لکن به توام خوشیبن

این نام و نشان من این خطا ز تدبیرمن این رافت و نیکویی از توست برای من

هرگز نکنم باور تعذیب موحد را در قلب اگر دارد عرفان به وحدت را

هم ذکر خدا برلب هم حب خدا در دل با غرورشیطانی رفته است فرو در گل

ضایع نکنی یا ربّ آنکه را تو ربّیته یا دورکنی از خود آنکه را تو ابنیته

هیهات انت اکرم من ان تضیع من ربیته

در تعظیم خداوندی پیشانی خود بر خاک با زبان توحیدی گویای

یا مادح حق باشد یا شکر و سپاس او یا که از از صمیم قلب معترف به ذات او

در راه یقین حق باشد در برابرت خاشع با نثار هر عضوش در عمل بود طائع

با آتش خود آیا تنبیه کنی او را ؟؟ کلا نه چنین باشد این نیست روا او را

تسلیم بلا این عبد کی روا به امر تو او چشمع طمع دارد بر فیض عطای تو

مذعن به گناه خود مفتخر به جود تو گویای ثنای تو مومن بوجود تو

هاشا که چنین عبدی مطرود خدا گردد از عفو عمیم او محروم و جدا گردد

هر چند بلاء و رنج دنیوی در گذر است شادیّ و غمش مجاز دلباخته اش در غررست

کوتاه بود عمر و قلیل است بقاء در جذب فریبنده در دیده سراب است لقاء

دنیای پر از مهنت با آنکه فنا یابد در دیده ی دنیاجو واویل صفا دارد

یا رب و یا مولای از چه عجز خود نالم با حقارت و ذلّت دستی به دعا دارم

گریه می کنم یا رب بر عذاب یوم الحشر هم وحشت رسوایی هم غربت یوم الحشر

ناله های جانکاهم با ضجّه به درگاهت از سستی اعمالم در طاعت و فرمانت

تخفیف کجا یابم آنچه از غضب نازل بخشوده نخواهد شد چونکه از سخط حاصل

خشم و غضب خالق گر عیان شود یکدم مندک همه از وحشت گیرد همه را ماتم

ای سید و مولایم ای خدای یکتایم هرگز نبود باور من رها و تنهایم

با تو دل فقط بستم از غیر تو من رستم منقطع از این و آن متّصل به تو هستم

تا سایه تو بر سر یا رب چه غمی دارم چون لطف تو را دارم دیگر چه کمی دارم

از صمیم جان گویم یا رب شده ام نادم از گذشته ها بگذر یا رحیم و یا راحم

هر چند گناه عبد افزون ز عدد باشد باب و رحمت خالق افزونتر از آن باشد

این بنده ز تقصیرش نادم و پشیمان است از کرده ی خود اکنون بیچاره و پریشان است

عبدی که خجل از تو چون نبرده فرمانت با تضرّع و زاری آمده به درگاهت

محروم کجا داری این عبد سرافکنده با امید بخشش تو آمده پناهنده

هم کفالت بنده هم کفایت او را برعهده ی خود داری کی رها کنی او را

باور نکنم هرگز ای مُغیث هر مضطرّ دست اضطرار او افکنی تو با مِجمَر

هر راکع و هر ساجد هر خاضع و هر خاشع عبد است ترا یا رب او را نکنی ضایع

آنکس که ترا شاکر با قلب و زبان ذاکر در بهره ی اعمالش هرگز نبود خاسِر

گر معترف و مُذعن بر گناه خود باشد هم نادم و مستغفِر از تو کی جدا باشد

این تائب دل خسته شایسته غفران است این پذیرش والا مختص به رحمان است

با فضل نما یا رب پاداش من مسکین با عدل ندارد تاب این طاهری غمگین

یا رب به کدامین درد نالم ز دل غمگین یا شکوه کنم با تو ای دادرس مسکین

از عذاب یوم الحشر یا حسرت یوم الغُبن یا ندای در محشر این من علیه اللفن

گر جمع کنی یا رب بین من اعلامت در آتش دوزخ وای از بعد ز اعوانت

گر صبر کنم یا رب بر قهر عذاب تو کی صبر توان کردن بر بُعد فراغ تو

گیرم که بُدم صابر بر آتش نار تو بر بسته دهان من در خصوص کار تو

آیا شنوا باشی این ناله و افغان را او خدا خدا گوید منتظر نزول احسان را

در عذاب تو اکنون این عبد گرفتارست با اینکه به عفو تو در درون سرافرازست

در فکر نمی گنجد مستمر بود آتش چون عجین بفضل تو گردیده دل و جانش

در شراره ی آتش محصور بود جانش در حال که می بیند خالق همه احوالش

هم صدق بیانش را هم ضعف و توانش را مولاش خبر دارد می دهد جوابش را

کی عبد مُقِرِّ من مُعترِف به عفو من از سِرّ تو آگاهم آزاد شدی اکنون از فضل عمیم من

طاهر بخدا سوگند لطف و کرم الله افزون بود از کیفر بر عباد خود بِا الله

آنچه را روا داری با موحدین یا رب با آثم مستغفر وعده دادی یا رب

غیر از این نخواهد بود از ذات ربوبیت محبوب خدا گردد بنده از عبودیت

تعذیب دو کس لازم در قضاء به امر حق مشرکان ملحد کافر دشمنان ذات حق

این چنین فرمود علی یا رب تو قسم خوردی مشرکان اعداء را در نار وطن دادی

من قطع بدان دارم گر قسم نمی خوردی بر عذاب ملحد کافر نفری را بدوزخت نمیبردی

چون رحمت تو یا رب برغضبت سبق دارد پس طلب کند رحمت بنده تا رمق دارد

سوگند به فرمانی کز امر تو محکم شد سوگند به تقدیری کز قضا مسلم شد

بخشای به من اکنون در این شب و ساعت هر جرم و خطا دیدی کان برده ز من طاقت

هر قبیح پنهانی هر عمل ز نادانی بخشنده تو ای یا رب چونکه اهل غفرانی

آنچه را به امر تو کاتبین فعل عبد مامور به کتب آن بستند به آنها عهد

در صحیفه اعمال مو به مو شده مکتوب با دیدن این نامه صاحبش شود مرعوب

نامه عمل شاهد اعضاء بدن شاهد اولیاء دین شاهد خالق ز ورا شاهد

مشهود بود اعمال هر دره ز خوب و بد پنهان نبود هرگز نزد خالق سرمد

یا رب نظر افکندم برنامه اعمالم شرمنده شدم از تو از زشتی افعالم

یک نظر دگر کردم بر رحمت و غفرانت امید به آن بستم بستم دَرِ عصیانت

این عبد ذلیلت را از لطف و عنایتها سیراب نما یا رب از تمام رحمتها

هم سید و مولایی هم خدای یکتایی هم مالک ابدان و هم جنت و هم ناری

هم موجد هم مبقی هم محی و هم مفنی هم مبدء و هم معطی هم مقنی و هم مغنی

ای آنکه به دست توست هستی و تهی دستی آگاه به فقر من مافوق به هر دستی

شهد است به کام من تکرار کنم یا رب تکرار علی یا رب درس است بما یا رب

سوگند به ذات تو سوگند به قدس تو سوگند به اسمائت تائب شده عبد تو

ساعات شب و روزم با ذکر فروزان کن با ذکر خودت دل را آماده ی غفران کن

در خدمت خود بنما اوقات مرا دائم با لطف خودت بنما اعمال مرا سالم

این بنده ی شرمنده ناچیز و سرافکنده خواهان حضورم من از حال و آینده

ای تکیه من بر تو ای شکوه من با تو یا رب و یا رب گفتار من است با تو

تقویت نما یا رب اعضاء ضعیفم را در خدمت تو آرم این جسم سخیفم را

با عشق خدا خواهم با سوز دل محروق هم بندکی خالق هم خدمت با مخلوق

بخشای به من یا رب کوشیدن در خشیت زین عطیه خشیت بگذار به من منت

در شوق لقاء تو در وصل به قرب تو مشتاق چنان باشم تا حدّ فنا در تو

سارعو کلام حق و مُنزَلِ کتاب الله صادر از خداوندی با عباد خود بالله

انقطاع از مخلوق اتصال با خالق این کلام معصوم است کو بدان بود ناطق

این چنین وصالی را در برون عمل خواهد سالک ره حق را در درون امل باید

آرزوی ژرف من با حقیقت اخلاص ماوای گزینم من در کنار مخلصین خاص

حاصل بشود این قرب با تحقق ایمان هم یا عمل صالح هم توام با اتقان

توفیق رفیق آید گر صدق صفا باشد از ما عمل صالح از خدا وفا باشد

در جوار حق مومن منزل کند و ماوا در کنارشان طاهر در جوارشان سکنی

یا رب بنما به تقاضایم یک لحظه نظر بنما از متن تقاضایم اخلاص بود پیدا

گر اراده سویی از غیر به من حاصل یا رب بنما از لطف آن اراده را باطل

گر کید و بند اندیشی از خلق بمن رو کن از لطف و کرمت بنما این آتش سوزان سرد

آنچه را مقرر هست از بهترین نصیب خلق کن بهره ی من یا رب من کجا و رتق و فتق

آنکه از عباد تو در قرب کند مسکن این بنده ی عاصی را ره بنما بر آن مامن

در جمع ذوی القربی در جمع ذوی الانوار امید که ره یابم در صراط ذوالابرار

هرگز به چنین قربی کس راه نمی یابد جز آنکه بود لایق تا آنکه رهی یابد

یا جواد و یا اجود جودی بنما بر من در پرتو جود تو باشم ز غضب ایمن

من در خطر نفسم حفظم بنما یا رب از واسعه رحمت شادم نما یا رب

در ذکر تو خواهانم یک زبان گویایی بهر وصل تو دارم جستجوی پویایی

منت بنما بر من دعوتم اجابت کن این اجابت من را با لطف عنایت کن

نادیده بگیر از من لغزش و خطایم را با عفو عمیم خود بخشای گناهم را

از متن قضا آمد بر عبد عبودیت اَینَ هذه الطاعه فی شان ربوبیت

امر به دعا فرمود وعده ی اجابت داد زین امر و چنین وعده بنده را کرامت داد

با خجلت و اندوهی روی خود به تو کردم با امید سرشاری دستی به دعا بردم

پس به عزتت سوگند استجب لنا الدعوه واقف بنما ما را فی الرجاء و المنیه

نومید نشو طاهر از مغفرت غافر با توبه شود نازل لطف رحمت و وافر

آنچه را ز جن و انس دشمنان من یا رب شر همه آنها را از من برهان یا رب

ای آنکه تو با سرعت راضی بشوی از عفو گر توبه کند توبه چون نصوح در بند

غفران طلبم از تو همچو طالبان عفو از فریب دنیایی بر کنار بود از لهو

آمرزش تو یارب از گناه این مجرم شایسته ی توهست با تو شوم محرم

ستار تویی یا رب غفار توئی یا رب دست من مسکین گیر بخشنده توئی یا رب

دنیای دنیّ نبوده در خلقت؛ غایت بیجاست تمنّای فضای راحت

هم فقر و غنی هر دو سراب است مجاز یک ذرّه بقا در آن خداوند نگرد است لحاظ

تفسیر غنیّ به بی نیازی است ولی مقطوع عن الخلق بود غنی با نصّ جلیّ

الفقر الی الله بود مرضیّ اَلله خواهش ز خدا و بس بود مکفیّ بالله

این عین غنی هست اگر قدر بدانی باقی همه فقر است اگر فکر نمائی

گر طاعت حقّ داری در تمامی احکام الحقّ که غنیّ هستی با شهادت اعلام

در قلب اگر نور خدا باشد در عمل بود اتیان در روز جزا بامر حق رسد باو فیض احسان

ای مومن واقعی تو قلبت شده عرش الرحمن کاری منما که آن بگردد ماوای شیطان

فضل و کرم و احسان از خدای واحد منان بر عبد شود نازل همچو ریزش باران

آن کس که غنی را به تکاثر در اموال تفسیر نموده پست است پریشان احوال

سرمایه ی آنکس رجاء است به تو رحمن از چشمه رحمتت تو سیراب نما یا منان

آن عبد که در محضر تواست چشمش ریزان با دست محبتت نما پاک با احسان

سرشار محبت است عبدت یا رب غرق آمده در بهار رحمتت یا رب

گر بنده پناهنده شود به تو ز شرّ نقمت گرداننده نکبتش شوی با عطاء نعمت

ای نور دل عاشق پرواز به قرب ره را بگشا که رهی از غم تنهائی و غرب

در وادی تیه خسته دل مانده تباه هر لحظه بامید فرح از تو بود چشم براه

آنچه پیش رو داریم مرگ و برزخ و محشر آنچه در عمل داریم مکتوب و ز خیر و شر

تا کدامین از دو شود غالب وقت مردن که جان در آید از قالب

یا به خیر و صلاح و طاعت حق یا به شرّ و فساد و عامل نا حق

حالیا عبد بین جنّت و ناری دست تقدیر تا چه آیدت جاری

رقمی زن به جنّت الماوی تا که فردوس گرددت اعطا

یا سریع الرّضا بخوان ز دعای کمیل به علی جو توسّل به دعای کمیل

با تضرّع بگو که یا ربّ یا ربّ من ندارم بجز دعا یا ربّ

تکیه ام با تو هست و عترت و قرآن با چنین تکیه ای نباشدم حرمان

میفرستم درود بر محمّد و آلش سیّما بر امام عصر و یارانش

طاهری در ختام این دعای شریف طلب از حق کند دفاع دین حق

روحش شاد راهش بر بازماندگان و شاگردان پر رهرو

سروده حاج محمد کاشانی در باره آیت الله سید نور الدین طاهری (1)                ای مهین جایگاه و مه سیرت                  وی که در علم دین، تویی آیت
سیّدی از سلاله ی سادات                      نور دین گشته نام زیبایت                                       طاهری، از رذائل اخلاق                       طاهری زین سبب شده نامت
تشنگان معارف قرآن                            همه سیراب، گشته از جامت                               پاسدار حریم دین خدا                          اقتدا کرده ای به اجدادت
در مقام دفاع از اسلام                         بر سر دست برده ای جانت                              زانکه حق را تو می بری فرمان             گشته خیل مَلَک بفرمانت
شاعری چون فرزدق شاعر                     درس ها می دهی ز اشعارت                               خلوت انس با خدا داری                       نیمه شب با دو چشم گریانت
دیده ای در منام، آل رسول                   حبّذا آن منام و دیدارت                                   سال ها درس دین به ما دادی               با بیانات نغز و شیوایت
ما همه ریزه خوار خوان توایم                 طیر سر گشته ای گرفتارت                             مرده ی جهل از تو شد زنده                   با دم و نفحه ی مسیحایت
جان ما روشن از صفای تو شد                کوثر علم جوشد از جانت                                مرد علم و عمل در این دوران                 باشد اندک به مثل و همتایت
جان زهرا شفیعه ی محشر                     نرود یاد وعده از یادت                                          روز یوم المعاد در صف حشر                   دستگیری کن از محبّانت
گرچه اندر مثل مناقشه نیست                  جاودان باد عمر پر بارت                                     تا به یوم الظهور حجت عصر                   دست حق، یاور و نگهدارت
"نادی" از درک فضل تو عاجز                 شمّه ای گفته شد ز اوصافتسروده حاج آقا کاشانی در وصف مرحوم آیت الله طاهری (2)

آتش زدی به جان ها از شعله ی فراقت             حسرت به دل نشسته از نیم یک نگاهت
رفتی به آسمانها در اوج کهکشانها                  ای آشنا چه کردی با قلب دوستانت
روزم چو شامِ تارست دل بی تو بیقرار است                واویل از جدایی الغوث زین مصیبت
شرح فراق یاران با هر کسی مگویید                   آتش گرفته جانی داند چنین حکایت
هر روز جمعه ما را شوق زیارتش بود                  تا بشنویم از او گل واژه های حکمت
انسان بی ریا بود در سلک انبیا بود                      قطعا ز اولیا بود با آن همه کرامت
در گفتن حقایق هرگز ابا نمی کرد                     می گفت حرف حق را با قوت و صلابت
گفتا الذِّ لذّات در نزد من دو چیز است                 اول بود عبادت دوم به خلق خدمت
افسوس آن یگانه دیگر میان ما نیست               در جمع قدسیان است با اهل بیت عصمت
روحش غریق رحمت جایش بهشت رضوان                باشد که با نگاهی بر ما کند عنایت
در وعده ای که دادی قطعا تخلّفی نیست            اشفع لنالحبییی فی موقف القیامه
در سوک آن گرامی نادی به غم نشسته             یا ربّ تفضّلی کن بر ما در این مصیبت روحش شاد

شعر تقدیم به روح پاک آیت الله (مهر 94)

اشعاری که حاج آقا حدادعارف در جلسه با نوای زیبا خواندند

خواب بودم،خواب دیدم مرده ام

بی نهایت خسته و افسرده ام تامیان گوررفتم دل گرفت

قبرکن سنگ لحد را گِل گرفت روی من خروارهاازخاک بود

وای، قبرمن چه وحشتناک بود بالش زیرسرم ازسنگ بود

غرق ظلمت،سوت وکور تنگ بود هرکه آمدپیش،حرفی راندورفت

سوره ی حمدی برایم خواندورفت خسته بودم هیچ کس یارم نشد

زان میان یک تن خریدارم نشد نه رفیقی، نه شفیقی، نه کسی

ترس بود و وحشت و دلواپسی ناله می کردم ولیکن بی جواب

تشنه بودم، در پی یک جرعه آب آمدند از راه نزدم دو ملک

تیره شد در پیش چشمانم فلک یک ملک گفتا: بگو دین تو چیست؟

دیگری فریاد زد: رب تو کیست؟ گر چه پرسش ها به ظاهر ساده بود

لرزه بر اندام من افتاده بود هر چه کردم سعی تا گویم جواب

سدّ نطقم شد هراس و اضطراب از سکوتم آن دو گشته خشمگین

رفت بالا گرزهای آتشین قبر من پر گشته بود از نار و دود

بار دیگر با غضب پرسش نمود ای گنه کار سیه دل، بسته پر

نام اربابان خود یک یک ببر گوئیا لب ها به هم چسبیده بود

گوش گویا نامشان نشنیده بود نامهای خوبشان از یاد رفت

وای، سعی و زحمتم بر باد رفت چهره ام از شرم میشد س

چهره ام از شرم میشد سرخ و زرد بار دیگر بر سرم فریاد کرد:

در میان عمر خود کن جستجو کارهای نیک و زشتت را بگو

هر چه می کردم به اعمالم نگاه کوله بارم بود مملو از گناه

کارهای زشت من بسیار بود بر زبان آوردنش دشوار بود

چاره ای جز لب فرو بستن نبود گرز آتش بر سرم آمد فرود

عمق جانم از حرارت آب شد روحم از فرط الم بی تاب شد

چون ملائک نا امید از من شدند حرف آخر را چنین با من زدند:

عمر خود را ای جوان کردی تباه نامه اعمال تو باشد سیاه

ما که ماموران حق داوریم پس تو را سوی جهنم می بریم

دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود دست و پایم بسته در زنجیر بود

نا امید از هرکجا و دل فکار می کشیدندم به خِفّت سوی نار

ناگهان الطاف حق آغاز شد از جنان درهای رحمت باز شد

مردی آمد از تبار آسمان دیگران چون نجم و او چون کهکشان

صورتش خورشید بود و غرق نور جام چشمانش پر از خمر طهور

چشمهایش زندگانی می سرود درد را از قلب انسان می زدود

بر سر خود شال سبزی بسته بود بر دلم مهرش عجب بنشسته بود

کِی به زیبائی او گل می رسید پیش او یوسف خجالت می کشید

دو ملک سر را به زیر انداختند بال خود را فرش راهش ساختند

غرق حیرت داشتند این زمزمه آمده اینجا حسین فاطمه؟

صاحب روز قیامت آمده گوئیا بهر شفاعت آمده

سوی من آمد مرا شرمنده کرد مهربانانه به رویم خنده کرد

گشتم از خود بی خود از بوی حسین (ع) من کجا و دیدن روی حسین (ع)

گفت: آزادش کنید این بنده را خانه آبادش کنید این بنده را

اینکه این جا این چنین تنها شده کام او با تربت من وا شده

مادرش او را به عشقم زاده است گریه کرده بعد شیرش داده است

خویش را در سوز عشقم آب کرد عکس من را بر دل خود قاب کرد

بارها بر من محبت کرده است سینه اش را وقف هیئت کرده است

سینه چاک آل زهرا بوده است چای ریز مجلس ما بوده است

اسم من راز و نیازش بوده است تربتم مهر نمازش بوده است

پرچم من را به دوشش می کشید پا برهنه در عزایم می دوید

بهر عباسم به تن کرده کفن روز تاسوعا شده سقای من

اقتدا بر خواهرم زینب نمود گاه میشد صورتش بهرم کبود

تا به دنیا بود از من دم زده او غذای روضه ام را هم زده

قلب او از حب ما لبریز بود پیش چشمش غیر ما ناچیز بود

با ادب در مجلس ما می نشست قلب او با روضه ی من می شکست

حرمت ما را به دنیا پاس داشت ارتباطی تنگ با عباس داشت

اشک او با نام من می شد روان گریه در روضه نمی دادش امان

بارها لعن امیه کرده است خویش را نذر رقیه کرده است

گریه کرده چون برای اکبرم با خود او را نزد زهرا (س) می برم

هرچه باشد او برایم بنده است او بسوزد، صاحبش شرمنده است

در مرامم نیست او تنها شود باعث خوشحالی اعدا شود

گرچه در ظاهر گنه کار است و بد قلب او بوی محبت میدهد

سختی جان کندن و هول جواب بس بود بهرش به عنوان عقاب

در قیامت عطر و بویش می دهم پیش مردم آبرویش می دهم

نامه ی اعمال او دست من است آری آری، هرکه پا بست من است